Titulli është i redaksisë
Për një popull që jeton keq dhe që nuk ka gjasa reale që në një kohë njerëzisht të afërt të tejkalojë rreziqet, kaosin dhe varfërinë, duket se nuk ka formulë më të mirë politike për të sunduar sesa promovimi dhe imponimi i optimizmit.
Këto gjera duket se i kanë ditur edhe ata që kanë themeluar dhe konsumuar religjionet. Por, evropianët e vjetër, të këndellur nga dogmat mistike totalitare të Lindjes, me shqelma e dëbuan Religjionin nga Institucionet e Shtetit. Kështu disi ndodhi që sundimi komod përmes optimizmit teleologjik të kthehej në qeverisje me përgjegjësi të mandatuar.
Por, ndërsa shohin shefat e shtetit të Serbisë tek vazhdojnë të dalin në mitingje me murgjit e Kishës Ortodokse të cilët i bekojnë ose mallkojnë politikanët e ndryshëm, as ne shqiptarët e Kosovës nuk kemi arsye të lavdërohemi se jemi në ndonjë shkallë më të avancuar civilizuese sesa ata. Tek ne, virusi i optimizmit religjioz është në thelb të koncepteve dhe praktikave mbizotëruese politike, të PDK-së ashtu sikur edhe të LDK-së.
Por, të gjetur në një situatë të pamundur, gjithçka që shohim se ndodh na tregon se Kosova nuk mund të mbijetojë pa atë lloj optimizmi religjioz. Dhe, në suaza të asaj mendësie, jashtë besimit nuk ekziston të thuash asgjë. Me një popullatë të dërmuar nga shtypja, gjakderdhja, dhuna e varfëria, me breza të rritur në situata anksioze ekstreme ekzistenciale, me gjasë duhet diçka më shumë se Realiteti.
Dhe, ja ku i kemi Thaçin e Sejdiun. Sikurse që kishim dikur Rugovën. Diskursi i optimizmit është po ai. “Nuk ka ndarje të Kosovës!” “Qeveria do ta ushtrojë pushtetin në gjithë territorin e Kosovës!” “Do t’i miratojmë të gjitha ligjet që duhet dhe do ta zbatojmë Pakon e Ahtisarit!” Pas pyetjes se a po copëtohet Kosova, dikush tash e përmendi se Kosova po hyn në një situatë të re të “konfliktit të ngrirë” brenda territorit te saj. Gjithësesi, Qeveria Thaçi nuk ka se si të mos e kuptojë se ajo që po shohim pas 17 Shkurtit është një proces i copëtimit faktik të Kosovës në baza etnike, si paralojë e modifikimit të Pakos së Ahtisarit, dhe atë në versionin më optimist të interpretimit të ngjarjeve. Por, duket se deklaratat e Nikollas Bërnsit dhe Piter Fejtit- se nuk do të ketë copëtim të Kosovës dhe se nuk do te ketë kanton serb, kanë mjaftuar që thuajse askush më të mos brengoset.
Në këtë situatë të krijuar, duket sikur Qeveria jonë, e gjetur plotësisht nën ombrellën e fuqive të Perëndimit, nuk ka asnjë farë punë me serbët e Kosovës. Por, përpjekjet serbe, me gjithë deklarata e qarta dhe pozitive të Bërnsit dhe Fejtit, aktualisht duken të pandalshme, përderisa shohim një tolerim të hapur të prezencës së gjithanshme të shtetit të Serbisë në gjitha anën e territorit të Kosovës. Prandaj besoj se roli i Qeverisë në rrethanat që po krijohen nuk mund te jetë vetëm ai i prodhimit të deklaratave optimiste, por edhe i presionit për aksion konkret. Ndryshe, me një ritëm të këtillë të zhvillimeve, në muajin maj, kur Serbia mban zgjedhje lokale, Kosova do t’i shohë zgjedhjet e saj në territorin e Kosovës së shpallur sovrane.
Dhe, nuk do te jetë çudi e madhe po qe se bashkësia ndërkombëtare sërish do të marr qëndrimin e njohur se as nuk i ndalon as nuk pengon ato. Por, kësaj radhe, konsekuencat do te ishin krejt tjera nga ato deri më tash. Në atë rast, ne do të kishim një legalizim të butë të sovranitet të dyfishtë në territorin e Republikës së Kosovës. Përpjekjet e qarta serbe për sovranitet të dyfishtë në Kosovë, dhe atë vetëm deri në një situatë të re historike kur ata do të mund te pretendonin marrjen e sovranitetit të plotë në Beograd, do të duhej të ishte pika që nuk do të duhej lejuar të kalohej.
Nënshkrimi pergamenës ka qenë punë e lehtë dhe plot kënaqësi, por, bërja e shtetit të Kosovës është, megjithatë, një proces që ende po vazhdon. Dhe, çfarëdo rrjedhe që të marrin ngjarjet në muajt e ardhshëm dhe çfarëdo qëndrimi që të marrë bashkësia ndërkombëtare para sfidës së rrezikshme serbe, Thaçi dhe Qeveria e tij megjithatë nuk mund të amnistojnë veten nga përgjegjësia historike që bie personalisht mbi ta, për vendimet e mira ose të këqija për paqen dhe mundësinë e zhvillimit të Kosovës së ardhshme.
Mufail Limani, Gazeta Express
Read Full Post »
molla e kuqe 